Wiele publikacji dotyczących programowania obiektowego posługuje się przykładem „edytora figur geometrycznych”, w którym polimorfizm wykorzystywany jest do rysowania w specyficzny sposób różnego rodzaju figur. Prosty polimorfizm pojawiający się w powyższym przykładzie zdaje się mieć dużą siłę oddziaływania na rzeczywiste systemy informatyczne. Artykuł omawia problemy związane ze zbyt dosłownym naśladowaniem opisanego rozwiązania oraz przedstawia propozycje przełamania niektórych trudności.